Ο ζωγράφος, έχοντας μπροστά του το καβαλέτο και στο πλάι όλα τα εργαλεία της δουλειάς του, κοιτάζει απέναντι το τοπίο που πρόκειται να ζωγραφίσει. Εδώ όμως το τοπίο υπάρχει ως ιστορικό γεγονός και όχι ως μια κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος. Τα ίχνη της ιστορίας που υπάρχουν ως κείμενα (γραπτά ή προφορικά ή απλώς μέσα στη μνήμη) και οι εικόνες που αποτελούν μέρος τους είναι τα σημεία που θα ερμηνεύσει ο Γ. Χατζημιχάλης για να κατασκευάσει ένα έργο κυρίως ζωγραφικό, επαναδιατυπώνοντας την έννοια της ιστορικής ζωγραφικής και της τοπιογραφίας.
Κύριλλος Σαρρής
Ι.Δ. ΚΟΝΤΗΣ, Λέσβος και η Μικρασιατική της περιοχή, Αθηναϊκός Τεχνολογικός Όμιλος, 1978, σελ. 85
